Tαμείο αλληλεγγύης κακοποιημένων γυναικών

Πως δημιουργήθηκε  το ταμείο

Το 2021 τρέξαμε μια καμπάνια ενάντια στο επερχόμενο-τότε-προς ψήφιση νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, το οποίο ήρθε να μας κάνει ξεκάθαρη πια την θέση του κράτους για την έμφυλη βία και την καλλιέργεια της πατριαρχίας. Ήδη μετά από ένα χρόνο πανδημίας και υποχρεωτικού εγκλεισμού στο σπίτι και σε μία ασφυκτική κατάσταση για τις γυναίκες που βιώνουν ενδοοικογενειακή, σεξουαλική και σωματική, κακοποίηση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, πήγε προς ψήφιση το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια το οποίο εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα εξετάζεται το αν υφίσταται πράγματι βία προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας.

Μέσα από τις κινητοποιήσεις, λοιπόν, ενάντια στο εν λόγω νομοσχέδιο ήρθαμε σε επαφή με μαμάδες που όλα τα παραπάνω αποτελούν βιώματά τους, που προσπάθησαν για χρόνια μόνες τους να ξεφύγουν από τους κακοποιητές τους και τα κατάφεραν ή προσπαθούν ακόμη. Μία από αυτές ήταν η Μ. μαζί με την κόρη της, οι οποίες στήριζαν όλες μας τις κινητοποιήσεις και φτιάξαμε μαζί τους μια σχέση αγώνα και αλληλεγγύης.

Κάποιους μήνες αφού ψηφίστηκε τελικά το νομοσχέδιο, η Μ. και η κόρη της μας απευθύνθηκαν καθώς το δικαστήριο έδινε ξανά επικοινωνία στον κακοποιητή άνδρα και πατέρα κατόπιν έφεσης και πληρωμένης ψυχολογικής γνωμάτευσης του παιδιού, η οποία δεν έλεγε σαφώς αν το παιδί είναι-πράγματι-κακοποιημένο. Χρειάστηκαν, λοιπόν, οικονομική στήριξη προκειμένου να κάνουν τις αναγκαίες δικαστικές διαδικασίες και να προστατευτούν.

Έτσι, αποφασίσαμε τον Οκτώβρη να τυπώσουμε μπλουζάκια και να κάνουμε μια εκδήλωση στον χώρο που στεγαζόμαστε, στο Επί τα Πρόσω, για την οικονομική τους ενίσχυση. Και οι δύο κινήσεις είχαν τρομερή και πρωτοφανή, για εμάς, ανταπόκριση. Τα έξοδα όχι μόνο καλύφθηκαν αλλά συγκεντρώθηκε ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό, μεγαλύτερο από το πόσο των δικαστικών εξόδων. Έτσι, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα μόνιμο ταμείο αλληλεγγύης κακοποιημένων γυναικών, το οποίο έχουμε στόχο να ενισχύουμε διαρκώς ώστε να υπάρχει η δυνατότητα στήριξης και έμπρακτης αλληλεγγύης σε γυναίκες που βιώνουν στο πετσί τους την πατριαρχική βία και έχουν ανάγκη από οικονομική βοήθεια.

Πως θα ενισχύεται

• Τυπώσαμε κι άλλες μπλούζες που θα συνεχίσουν να διατίθενται στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο «Επί τα Πρόσω» με στόχο την ενίσχυση του ταμείου,
• Στο μέλλον, θα ακολουθήσουν και άλλες εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης για την ενίσχυσή του,
• Ενώ, υπάρχει ένα κουτί οικονομικής ενίσχυσης στον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο Επί τα Πρόσω, ο οποίος είναι ανοιχτός σταθερά κάθε Τρίτη και Παρασκευή.

Αναγκαιότητα συγκυρίας

Τον περασμένο Σεπτέμβρη επιδιώξαμε να αναγνώσουμε την συγκυρία, σε ότι αφορά την επίθεση στις γυναίκες, η οποία μεταβάλλεται με ραγδαίους ρυθμούς και να ορίσουμε εκ νέου τα καθήκοντά μας, ως αγωνίστριες μέσα σε αυτήν.

Η καθημερινότητα, πλέον, των περιστατικών έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών, η συνήθεια πια του θανάτου των γυναικών επειδή είναι γυναίκες, το τέλμα που βρήκε το κίνημα ενάντια στην πατριαρχία στο να απαντά σε τέτοια περιστατικά αλλά και στο σύνολο της έμφυλης βίας που έχει φτάσει στο ζενίθ, μας οδήγησε σε νέα μονοπάτια σκέψης, οχύρωσης και διάθεσης χτισίματος ενός ριζοσπαστικού κινήματος ενάντια στην πατριαρχία που θα δίνει ουσιαστικές και ρεαλιστικές απαντήσεις.

Αυτό που συζητήσαμε τότε είναι πως σε μια συγκυρία που κράτος, θεσμοί, δικαστική αρχή, εκκλησία, επιστήμη συμπληρώνουν οι ίδιοι το παζλ της έμφυλης βίας διαμορφώνεται ένα περιβάλλον που μια γυναίκα δεν βρίσκει χώρο, όχι απλά να μιλήσει, αλλά και να ανασάνει. Οπότε, το καθήκον μας εδώ, περά από μαζικές και μαχητικές απαντήσεις στο δρόμο-που κατά πως φαίνεται δεν προκύπτουν-να δίνονται άμεσες αντανακλαστικές απαντήσεις αλληλεγγύης. Η άμεση συγκέντρωση αλληλέγγυων κατά την καταγγελία βιασμού καθαρίστριας στα Πετράλωνα, η κινητοποίηση αλληλέγγυου κόσμου στη 18χρονη στην Ηλιούπολη αποτελούν για μας οδηγό για τα αντανακλαστικά που οφείλουμε να έχουμε. Επιπλέον, όμως, πρέπει να σκεφτούμε και να οργανώσουμε το επόμενο βήμα. Οφείλουμε να δίνουμε συνολικές, διεξοδικές, ρεαλιστικές και επί της ουσίας απαντήσεις σύμφωνες πάντα με τον τρόπο που αναλύουμε την πραγματικότητα.

Το επόμενο διάστημα και όσο η έμφυλη βία θα προωθείται και θα εντείνεται εμείς οφείλουμε, πέραν της άμεσης δράσης, να χτίσουμε και δομές προστασίας,  στήριξης και στοργής των κακοποιημένων γυναικών. Να βρούμε τους τρόπους, τους χρόνους και τους χώρους να τις χωρέσουν προκειμένου να ξεπεράσουν τα βιώματά τους, να προστατευθούν από τους κακοποιητές τους αλλά και από όλους αυτούς που συνηθίζουν να συνεχίζουν να  τις κακοποιούν και να τις εξευτελίζουν κατόπιν όσων τις έχουν συμβεί λες και φταίνε.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, θεωρήσαμε πως κοιτάει και η δημιουργία ενός ταμείου αλληλεγγύης σε κακοποιημένες γυναίκες ή γυναίκες που έχουν ανάγκη.

Η αλληλεγγύη σε άμεση συνάφεια με τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία και όχι ως φιλανθρωπία

Γίνεται κατανοητό πως το ταμείο αυτό προέκυψε μέσα από τον ίδιο τον αγώνα, την επαφή με το υποκείμενο που χρειάζεται και υλική στήριξη. Και έτσι επιδιώκουμε να συνεχίσει να λειτουργεί. Σε καμία περίπτωση, δεν έχουμε πρόθεση να λειτουργεί με όρους φιλανθρωπίας και γι αυτό θα θέλουμε να υπερθεματίσουμε σε κάποια πράγματα.

Ως αναρχικές, θεωρούμε πως ο μόνος διεξοδικός δρόμος για μια γυναίκα της τάξης μας είναι η οργάνωσή της και ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο. Η οικονομική ενίσχυση κακοποιημένων γυναικών, λοιπόν, γίνεται και θα γίνεται από πλευράς μας,  στο πλαίσιο αυτού του προτάγματός μας και σε άρρηκτη σχέση με αυτό.

Δεν επιδιώκουμε να πούμε πως έχουμε τη δυνατότητα να βοηθήσουμε κάθε γυναίκα που αντιμετωπίζει οικονομικά αδιέξοδα εξαιτίας της ταξικής της θέσης και της πιθανής κακοποίησής της καθώς δεν θεωρούμε πως αυτό θα λύσει το πρόβλημα της έμφυλης βίας ούτως ή άλλως. Επιδιώκουμε όμως να βρεθούμε με κάθε μία κακοποιημένη γυναίκα της τάξης μας, να συζητήσουμε, να γίνει κοινό κτήμα πως ο εχθρός είναι η πατριαρχία, αυτή είναι που οφείλουμε όλες μαζί να τσακίσουμε. Επιδιώκουμε να γίνει κοινό κτήμα πως κάθε βίωμά της δεν είναι προσωπικό της ζήτημα αλλά επιδίωξη του κράτους και του κεφαλαίου, να επιτεθεί στις γυναίκες, να τις καθυποτάξει και να διασπάσει την εργατική τάξη. Και τότε, να στηρίξουμε η μία την άλλη υλικά και ηθικά. Να γίνει κοινό κτήμα πως αν ξεφύγει από έναν κακοποιητή, θα βρεθεί κι άλλος, θα είναι το σύστημα το ίδιο που θα τη μεταχειρίζεται πάντα διαφορετικά.

Στο πλαίσιο, αυτό, σε άρρηκτη σύνδεση με τον αγώνα δηλαδή εντάσσεται και η οικονομική ενίσχυση, από πλευράς μας, γυναικών που έχουν ανάγκη.

Σε έναν κόσμο που δεν μας χωράει να οργανωθούμε για να χτίσουμε συλλογικά τον κόσμο που θα χωρέσει όλους τους κόσμους…