ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΑΧΗΤΙΚΑ «ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ»
ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Δυο λόγια για τη συγκυρία
Από τον Μάρτιο του 2020 έως και σήμερα μετράμε χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία του κορονοϊού, 11 επίσημα καταγεγραμμένες γυναικοκτονίες, 1.200.000+ καμένα στρέμματα γης, 40.000 υποψηφίους μαθητές εκτός πανεπιστημίων λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και χιλιάδες απολυμένους/ες οι οποίοι είτε βρίσκονται άμοιροι της τύχης τους είτε αναγκάζονται να υποχωρήσουν σε βασικά τους δικαιώματα προκειμένου να μην χάσουν την δουλειά τους. Το κράτος εκμεταλλευόμενο την υγειονομική κρίση και προκείμενου να εδραιώσει περαιτέρω την κυριαρχία του ψήφισε μια σειρά εκτρωματικών νομοσχεδίων ερήμην και σε βάρος του λαού που φυσικά ωφελούν μόνο το δεξιό-φασιστικό ακροατήριο του και ευνοούν τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Με άλλα λόγια, η παρούσα συγκυρία συνοψίζεται στο εξής: συνολική κρίση του συστήματος και επίθεση σε βάρος της κοινωνίας.
Τα μέτρα διαχείρισης της πανδημίας που πάρθηκαν, στόχευαν στην προστασία του κεφαλαίου και όχι των ανθρώπινων ζωών, όπως αποδεικνύεται με την συστηματική υποβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας την ίδια ώρα που εφοδιάζει τον κατασταλτικό μηχανισμό με οχήματα, πολεμικό εξοπλισμό και προσλήψεις μπάτσων και στρατιωτικών. Είναι φανερό πως η διαχείριση αυτή έχει ταξικά και κατασταλτικά χαρακτηριστικά.
Ταυτόχρονα, το αφήγημα περί ατομικής ευθύνης και οι διορισμένες από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιτροπές λοιμωξιολόγων με το πλήθος μέτρων καταστολής ,πειθάρχησης και ελέγχου που λάμβαναν με στόχο την υποτιθέμενη διαχείριση της πανδημίας είναι όλα εκείνα που ενισχύουν το κύμα αντιεμβολιαστών που έχει ξεπηδήσει, το οποίο με την σειρά του καμία σχέση δεν έχει με τη συνολική ελευθερία της κοινωνίας. Αντ’ αυτού ενισχύεται η ατομικιστική αντίληψη που το ίδιο το σύστημα γεννά και αναπαράγει πετυχαίνοντας τη γνωστή στρατηγική του κράτους «διαίρει και βασίλευε». Ούτως η άλλως αποτελεί πάγια τακτική του προκειμένου να διασπά τους από τα κάτω, με στόχο να στρέφουν την οργή τους ο ένας στον άλλο και να ξεχνούν πως ο βασικός υπεύθυνος που οδηγεί καθημερινά τις ζωές μας λίγο πιο κοντά στον θάνατο είναι το ίδιο το κράτος και ο καπιταλισμός.
Μέσα στην συνθήκη αυτή, όπου εντατικοποιείται η εκμετάλλευση των εργαζομένων προκειμένου να πλουτίσει το κεφάλαιο, ποινικοποιείται ταυτόχρονα ο συνδικαλισμός, που αποτελεί εργαλείο των ανθρώπων της τάξης μας, εκτινάσσεται η ανεργία, αυξάνεται συνεχώς το όριο συνταξιοδότησης την ίδια ώρα που οι συντάξεις μετατρέπονται σε αντικείμενο τζόγου, αυξάνονται οι τιμές σε είδη πρώτης ανάγκης, δίνεται ξανά πράσινο φως στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, πολλαπλασιάζονται οι ταξικοί φραγμοί και εντείνεται ο έλεγχος στην δημόσια εκπαίδευση, λεηλατείται σκοπίμως το φυσικό περιβάλλον στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» αφήνοντας πίσω του νεκρούς ανθρώπους, ζώα και καμένα σπίτια, δημιουργούνται περισσότερα κέντρα κράτησης για τους πρόσφυγες (βλ. Σάμο) και ανήλικοι πρόσφυγες -αντί για μαθητές- μετατρέπονται σε φτηνό εργατικό δυναμικό σε ξενοδοχειακές μονάδες. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, γινόμαστε μάρτυρες χιλιάδων περιστατικών έμφυλης βίας που καλύπτουν όλο το φάσμα, από την κακοποίηση μέχρι την γυναικοκτονία.
Περιστατικά έμφυλης βίας
Οι καταγγελίες μεταναστριών από το ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ. στην Πέτρου Ράλλη για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από μπάτσους, η κατ’ επανάληψη για πολλά χρόνια κακοποίηση παιδιών και ενηλίκων από τον Λιγνάδη και η προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης από το κράτος και τα όργανά του, ο βιασμός της καθαρίστριας στα Πετράλωνα, η συστηματική κακοποίηση 18χρονης από τον πατερα της και έπειτα από μπάτσο στην Ηλιούπολη , η γυναικοκτονία της Βιολέτ στα Χανιά, της Ελένης στην Θεσσαλονίκη, της Βασιλική στα Μεσκλά, της Κωνσταντίνας στη Μακρινίτσα, της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, της Ελένης στην Αγία Βαρβάρα, της Γαρυφαλλιάς στην Φολέγανδρο, της Ανίσα στη Δάφνη, της Σταυρούλας στο Ρέθυμνο, της Μαρίας στη Λάρισα και της Δώρας στη Ρόδο αποτελούν μερικά από τα αποτρόπαια περιστατικά έμφυλης βίας που έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας και αποδεικνύουν το δολοφονικό πρόσωπο της πατριαρχίας.
Κράτος, θεσμοί, δικαστικοί όλοι συγκαλύπτουν τον κάθε βιαστή και γυναικοκτόνο
Όσο εμείς γινόμαστε μάρτυρες της έμφυλης βίας η οποία εντείνεται, είναι σημαντικό να καταδεικνύουμε πως πίσω από αυτήν υπάρχει ένα πολύ καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο στο οποίο ο καθένας έχει τον ρόλο του. Πιο συγκεκριμένα, το κράτος με πρόσχημα την αντιμετώπιση του covid 19 ανάγκαζε πολλές γυναίκες και LGBTQI+ άτομα να μένουν στον ίδιο χώρο με τους κακοποιητές τους αδιαφορώντας για τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας -τα οποία αυξήθηκαν σημαντικά κατά την περίοδο του λοκντάουν και αυτό το αποδεικνύουν τόσο η ραγδαία αύξηση των τηλεφωνικών κλήσεων στις αντίστοιχες γραμμές βοήθειας, όσο και η εισαγωγή ανάλογων περιστατικών στα νοσοκομεία. Σαν να μην έφτανε όλο αυτό ο κρατικός μηχανισμός εκδικήθηκε παραπάνω τις γυναίκες (και κατ’ επέκταση τα ίδια τα παιδιά) με τον νόμο έκτρωμα που ψήφισε το Μάιο του 2021, ο οποίος επιβάλλει την υποχρεωτική συνεπιμέλεια του παιδιού σε περίπτωση διαζυγίου, εγκλωβίζοντας έτσι τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Όσο και να βροντοφωνάζει πως στο πλαίσιο της δημοκρατίας καταπολεμά τη βία απέναντι στις γυναίκες μέσω της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής, Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων ή με την τοποθέτηση γυναικών σε υψηλόβαθμες θέσεις εξουσίας, εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως η θανατοπολιτική του ευθύνεται που κάθε μέρα μένουμε λιγότερες και το βιοτικό μας επίπεδο γίνεται χειρότερο. Και όταν λέμε «εμείς» εννοούμε οι γυναίκες που βρισκόμαστε στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, οι γυναίκες που δεχόμαστε την επίθεση του κρατικού-καπιταλιστικού-πατριαρχικού συστήματος.
Φυσικά, θεματοφύλακας των κρατικών επιταγών είναι η αστυνομία, η οποία με τη σειρά της κάθε φορά που καταγγέλλεται ένα περιστατικό έμφυλης βίας προτρέπει τη γυναίκα να επιστρέψει στο σπίτι της, συγκαλύπτει- ή ακόμα και- συμμετέχει σε κυκλώματα βιαστών (βλ. περίπτωση Ελένης Τοπαλούδη στη Ρόδο). Χαρακτηριστική ήταν η επίθεση στην συγκέντρωση των αλληλέγγυων έξω από το σπίτι που βιάστηκε η 50χρονη καθαρίστρια στα Πετράλωνα ενώ ο βιαστής παρέμεινε ανενόχλητος, καθώς και η κράτηση σε κατάσταση ομηρίας για 12 ώρες την 18χρονη στην Ηλιούπολη, απαγορεύοντας της να έρθει σε επαφή με δικηγόρο και να μεταβεί στο νοσοκομείο αντί να αναζητήσει κατευθείαν το συνάδελφό τους που την βίαζε και προσπαθούσε να την εκδώσει. Η αστυνομία η οποία βιάζει και σκοτώνει χιλιάδες γυναίκες καθημερινά με την στάση που κρατά απέναντι στους γυναικοκτόνους και τους βιαστές με ενδεικτικό παράδειγμα τα λόγια του Μπαλάσκα (που αποδεικνύουν και τη στάση που κρατά η ίδια η αστυνομία) όταν κλήθηκε να τοποθετηθεί για την υπόθεση δολοφονίας στα Γλυκά Νερά: «Είναι βλάκας διότι εκείνη τη στιγμή που σκότωσε τη γυναίκα του εάν ήταν ατυχές γεγονός μέσα στον θυμό του και μέσα στο ότι τα έχασε και τρελάθηκε, εάν έπαιρνε την αστυνομία δε θα έτρωγε ούτε 4 χρόνια φυλακή». Τα παραπάνω λόγια αποτελούν ξεκάθαρα, οδηγίες προς τους επόμενους επίδοξους γυναικοκτόνους ώστε να παίρνουν ελαφρυντικά και να μειώνουν την ποινή τους.
Ταυτόχρονα, ας μην ξεχνάμε και τη συμβολή της δικαστικής αρχής η οποία με την σειρά της αθωώνει ή δίνει ελαφρυντικά στους γυναικοκτόνους και τους βιαστές ενώ ταυτόχρονα καταδικάζει τις γυναίκες που αμύνονται. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η φυλάκιση της Μελέκ Ιπεκ στην Τουρκία, η οποία βασανίστηκε και βιάστηκε και αυτή και τα παιδιά της από τον άντρα της και τον σκότωσε προκειμένου να ζήσει και η καταδίκη της Π.Α. στην Κόρινθο που αμύνθηκε απέναντι στον βιαστή της.
Το παζλ της επίθεσης προς τις γυναίκες συμπληρώνει η εκκλησία, η οποία διαχρονικά δεν χάνει ευκαιρία να προπαγανδίζει τον σεξιστικό της λόγο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος και των ζωών των γυναικών και την ισότιμη θέση τους σε μια ελεύθερη κοινωνία. Η εκκλησία η οποία επιτελεί ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα στο κρατικό/καπιταλιστικό σύστημα έχει πάρει σαφή θέση τόσο απέναντι σε όσους έχουν διαφορετική σεξουαλική προτίμηση (βλ. υβριστικές δηλώσεις του Αμβρόσιου για τους ομοφυλόφιλους) αλλά και στις γυναίκες, καθώς εδραιώνει με τον λόγο της ακόμα περισσότερο τους υφιστάμενους έμφυλους ρόλους αναπαράγοντας το πρότυπο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Σαν να μην φτάνει αυτό σε αγαστή συνεργασία με αντιδραστικούς επιστήμονες γυναικολόγους, φασίστες- πολιτικούς παράγοντες και ένα σωρό άντρες που υπερασπίζονταν την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, αποφάσισαν προ μηνών να δημιουργήσουν το επιστημονικό συνέδριο “Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας” προκειμένου να υπενθυμίσουν στις γυναίκες πως έχουν ξεχάσει το ρόλο τους και οι αποφάσεις τους ευθύνονται για το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Ένα επιστημονικό συνέδριο με κύριους ομιλητές 11(!) εκκλησιαστικούς παράγοντες και άλλους 4 άνδρες επιστήμονες διοργανωτές οι οποίοι καλούνται να μιλήσουν για την φύση και το ρόλο της γυναίκας επιβεβαιώνει πως ούτε η επιστήμη δεν είναι αμερόληπτη και όποτε χρειάζεται χρησιμοποιείται για να ενταθεί η επίθεση στις γυναίκες.
Η έμφυλη βία ως στρατηγική διαχείρισης
Σε μία πατριαρχικά δομημένη κοινωνία με τέτοιες αντιλήψεις να εκκολάπτονται και να αναπαράγονται, η πατριαρχία πριμοδοτείται και αξιοποιείται ακόμη περισσότερο, ειδικά εν μέσω γενικευμένης κρίσης όπως αυτή περιγράφηκε προηγουμένως, , σαν εφεδρεία από το κράτος . Φυσικά, πρόκειται για πάγια τακτική του να διαχωρίζει τον λαό ώστε να τον διαχειρίζεται καλύτερα και να οδηγεί όσους βρίσκονται στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα όλο και περισσότερο προς την εξαθλίωση ώστε να μην σηκώνουν κεφάλι και να μην έχουν την επιλογή ουσιαστικής ενότητας, οργάνωσης και αντίστασης. Οφείλουν, όμως και οι άνδρες της τάξης μας να επαγρυπνούν, να στέκονται στο πλευρό των γυναικών και να οργανώνονται μαζί τους στον αγώνα για καλύτερη ζωή, στον αγώνα για να απαλλαχθούμε από τα δεσμά μας. Οφείλουν να αντιληφθούν πως ο βασικός υπαίτιος για όλα τα δεινά είναι το κράτος και το κεφάλαιο και να στρέψουν την οργή τους προς αυτό και όχι προς τις γυναίκες. Σε αντίθετη περίπτωση εξυπηρετούν και συμμετέχουν στο σχέδιο της κυριαρχίας ως υπάκουα πιόνια και ως τέτοιοι θα αντιμετωπίζονται στο εξής από το οργανωμένο αντιπατριαρχικό κίνημα.
Τόσο οι άνδρες και εμείς καταπιεζόμαστε από το κράτος και το κεφάλαιο. Παρόλα αυτά πρέπει να γίνει ξεκάθαρο πως ως γυναίκες καταπιεζόμαστε ή ακόμα και βασανιζόμαστε περαιτέρω λόγω της γυναικείας μας φύσης ή της σεξουαλικότητάς μας. Η έμφυλη καταπίεση δεν είναι διαχωρισμένη από το σύνολο των υπόλοιπων μορφών καταπίεσης που απορρέουν από τη δομή και τη λειτουργία του κυρίαρχου συστήματος. Όσο βαθαίνει η κρίση και επιδεινώνεται η επίθεση που δεχόμαστε σε όλα τα πεδία, τόσο εντείνεται με ραγδαίους ρυθμούς η έμφυλη βία. Σήμερα, η πατριαρχική βία έχει αναρίθμητες εκφάνσεις και εκφράσεις .
Ανάγκη οργάνωσης και συνολικού αντικαπιταλιστικού αγώνα
Ο δρόμος που επιλέγουμε εμείς είναι εκείνος του καθημερινού και αδιαμεσολάβητου αγώνα. Ο δρόμος της διαρκούς αντιπαράθεσης με το υπάρχον και ό, τι αυτό γεννά και αναπαράγει. Δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη, αναφορικά με τις επιδιώξεις των κυρίαρχων. Γνωρίζουμε πως η κοινωνική και ατομική απελευθέρωση μπορεί να έρθει μόνο από τα κάτω, ισότιμα και αδιαμεσολάβητα. Απέναντι στον κόσμο της εξουσίας και της πατριαρχίας απαντάμε με καθημερινό αγώνα. Επιλέγουμε να συνδεθούμε με τα κομμάτια των από τα κάτω αυτού του κόσμου, που βιώνουν την καταπίεση, την εκμετάλλευση και τον αποκλεισμό και παλεύουμε καθημερινά για την καταστροφή των πατριαρχικών σχημάτων. Με όπλο μας την αλληλεγγύη να ενώσουμε τις δυνάμεις και τις φωνές μας, να βρούμε τα σημεία σύγκλισης στον αγώνα για απελευθέρωση, οξύνοντας διαρκώς τη δράση μας, τις κοινωνικές και ταξικές αντιστάσεις, μέχρι να καταστρέψουμε πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο. Ο αγώνας για εμάς πρέπει να είναι συνολικός και σε κάθε αντίθετη περίπτωση, θα έχει ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να διεκδικούν απλά ισότιμη θέση με τους άντρες στην καταπίεση, σε ρόλους καταπιεστών ή καταπιεζόμενων. Για εμάς, ο στόχος είναι να είμαστε ελεύθερες και για να συμβεί αυτό οφείλουμε ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία που δίνουμε να είναι αντικαπιταλιστικός.
Στο σήμερα, που οι γυναίκες έχουν αρχίσει να μιλούν και να καταγγέλλουν τα περιστατικά έμφυλης βίας που βιώνουν επείγει η ανάγκη να δείξουμε έναν άλλο δρόμο, αυτόν της οργάνωσης των γυναικών για την πραγματική χειραφέτηση, μακριά από κάθε προσπάθεια από πλευράς κράτους να αφομοιώσει και να δώσει θεσμικό χαρακτήρα στον αγώνα αυτό. Μια γυναίκα που μιλάει, πρέπει να βρει το συλλογικό υποκείμενο που θα την ακούσει, θα την πιστέψει και θα την αγκαλιάσει. Ένα συλλογικό υποκείμενο που, εκτός του ευρύτερου αγώνα, θα στήσει αναχώματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού (που αγγίζει πια και την επίθεση στις γυναίκες όπως είναι προφανές). Αφ’ ενός θα της προσφέρει στήριγμα σε ένα τρομερό βίωμα για την ίδια και αφετέρου θα το μετουσιώσει σε αγώνα απέναντι στο σύστημα που γεννά και καλλιεργεί στοχευμένα τέτοιες συμπεριφορές.
Τέλος και σημαντικότερο, διαβαίνοντας τον δύσκολο δρόμο του καθημερινού αγώνα οφείλουμε ως κίνημα να δίνουμε συνολικές, διεξοδικές, ρεαλιστικές και επί της ουσίας απαντήσεις σύμφωνες πάντα με τον τρόπο που αναλύουμε την πραγματικότητα. Όλες οι τελευταίες υποθέσεις έμφυλης βίας μας έδειξαν έμπρακτα πως δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στο κράτος, τους θεσμούς, τους μπάτσους, την δικαστική αρχή ή την εκκλησία. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και η Emma Goldman «η αιτία (σ.σ. καταπίεσης) έγκειται στο σύστημα ανισότητας της ατομικής ιδιοκτησίας, στο κράτος και την εκκλησία, στο σύστημα που νομιμοποιεί την κλοπή, τη δολοφονία και την κακοποίηση των αθώων γυναικών και των ανήμπορων παιδιών».
Το επόμενο διάστημα και όσο η έμφυλη βία θα προωθείται και θα εντείνεται όλοι οι παραπάνω θα είναι συνένοχοι και εμείς οφείλουμε, πέραν της άμεσης δράσης, να χτίσουμε και δομές προστασίας, στήριξης και στοργής των κακοποιημένων γυναικών. Να βρούμε τους τρόπους, τους χρόνους και τους χώρους να τις χωρέσουν προκειμένου να ξεπεράσουν τα βιώματά τους, να προστατευθούν από τους κακοποιητές τους αλλά και από όλους αυτούς που συνηθίζουν να συνεχίζουν να τις κακοποιούν και να τις εξευτελίζουν.
Φέτος, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του παρελθόντος και να βρισκόμαστε μαζικά και μαχητικά στο δρόμο την 25η Νοέμβρη και κάθε μέρα όπου εκφράζεται η πατριαρχική βία. Να κλιμακώσουμε τις δράσεις μας προκειμένου να συσπειρώσουμε τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος και το κεφάλαιο και τη φετινή 25η Νοέμβρη να δώσουμε μια ηχηρή απάντηση στο δρόμο και να στήσουμε ένα ισχυρό ανάχωμα στην επέλαση της βίας και του θανάτου απέναντι στις γυναίκες της τάξης μας.
Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ
Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
25η ΝΟΕΜΒΡΗ: ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΤΗ ΒΙΑ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
Πάτρα, Οκτώβρης 2021
Το κείμενο σε μορφή pdf εδώ.
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία 